İz
Hayatımıza birdenbire giren, kısacık duran sonra da çıkan, yollarınızın ayrıldığı insanlar oluyor. Ben; çocuk, yaşlı, bir yetim, bir işci, teyze, amca… Sıfatların önemi olmaksızın, yalnızca kalbinin iyiliğine inandığım o piyangodan çıkmış misafirimize, baktığı pencereden farklı bakış açıları kazandırmak, acısını dindirmek için öneriler sunmak, yahut çıkmaz sandığı durumu basit birer tümsek olduğuna ikna ederek, elimdeki, zihnimdeki en ufak birikimi paylaşarak mutlu edebilmek için çabalayan insanlardanım. Çünkü fikrimce; bir insan kazanmak, hayatında iz bırakabilmek, ona yapayalnız olmadığını ve kendi değerinin farkına varması için yardımda bulunmak en büyük erdemlerden ve benim için doruklardaki mutluluklardan… Peki sonucunda ne mi görüyorum. Araya uzun zaman girse bile beni unutmayan, bana vefa duyan, arayıp soran, çağırdığımda koşarak gelecek kalbi pamuk gibi insanlarla doluveriyor çevrem. İşte ben buna binlerce şükür ediyorum.