Şemalarımız, yani bilişsel kalıplarımız; bizi kısır döngüde bırakırlar. Bazen kısır döngüden çıkmak için şemalarımızı fark etmemiz gerekir, bazen de fark etsek bile çözümü bulacak enerjimiz olmayabilir. Kendimi tanıma ve gelişme serüvenimde iki terapist ile çalıştım; çoğunluk olarak Dilay Sülüoğlu ve kısa bir süreliğine Cansu Yurtseven.Aslında problemlerim, çoğu insanın yakındığı şeyler olmasına rağmen beni hayattan daha tatminsiz bir noktaya sürüklüyordu. O tatminsizlik ve bir şeyleri değiştirme arzusu, tek bir konuya indirgenemez. 2 senede 35 civarı seans aldım, çok farklı konular da konuştuk, dönemlik olarak gelip geçici durumlar da oldu. Şu anda sağlıklı bir bilince sahip olduğumu düşündüğüm için son terapimi bu senenin başında aldım ve sonra öğrendiklerimin yeterli olduğuna kanaat getirip terapi almayı bıraktım. Aldığım notları kendi perspektifimden çeşitlendirerek, derleyerek kısa bir deneme hâline getirmeyi umuyorum. Şimdiye kadar ki en zorlandığım yazım olacak, çünkü geçmişe dönmek, tekrar çıkarımlar yapmak, bir bağlama oturtup konular arasında bağlantı kurmak ve yazıya dökmek bir hayli uğraştırıcı. Ailemizden ve içinde bulunduğumuz toplumdan bize geçen bir anlayış şeklimiz vardır hayata dair. O yüzden Afrika'daki insanlar olağanca yoksunluğun içinde mutlu olabilme kültürüne sahipken, bizler en ufak şeylere takılıp hayatımızı zindan edebilecek derecelere getirebiliyoruz. Üzerinde durup döne döne tepindiğimiz şeylerin; takıntılarımızın, korkularımızın, bağımlılıklarımızın, bağlanma kaygılarımızın, mükemmelliyetçiliğimizin... kısacası bizi sarsan… Devamını oku

etik ve ahlak onca filozof tarafından tanımlandı, devirlerin çözülemeyen satranç tahtası oldu, ben de şöyle tanımlarım; insan doğası gereği bir yanlışı birden fazla kere tekrar ediyorsa büyük bir olasılıkla o konuda hep tekrara düşecektir. ta ki zarar gördüğünü fark edene kadar. süreç içerisinde pek zarar görmeyebilir, ama sonuç kısmında hem kendine hem çevresine geri dönülmez hasarlar verir. her ne kadar kendisinin zarar görmediğine inansa da, ya da dünyanın en geniş insanı olsa dahi, içinde bir yerlerde o da bilir ki sınırları olmayandır, yani sınırları olmayan insan kendine nasıl saygı duyup kendini sevebilir? şimdi böyle yargılamak kolay fakat insan için etik değerlerine sahip çıkmak büyük meziyet. öyle her babayiğit yapamaz. başta ailenin kültüründen görülür, yakın çevrende birinin ahlaklı pencereden hayata bakması, iyiye yönelmek isteyen kişi için yeterli olur. sonra dünyayı anlamaya başlar insan. gözlem yapar, neden sonuç ilişkileri kurar. bu ikisi; hiçbir şey tecrübe etmese dahi ona değerlendirme bakış açısını sunar, içgörü getirir. içgörü, bir kişinin bir durumu, olayı, duygu ya da düşünceyi derinlemesine anlama kapasitesini ifade eder. sonra insan hayatının yol ayrımlarına gelir. etik çerçeveden mi yürümeli, yoksa dünyaya bir kere geliyoruz her şeyi görelim yaşayalım veya çıkarımız doğrultusunda hareket edelim diye mi düşünür. yani çıkarı doğrultusunda partnerini aldatmak, bir… Devamını oku

Doğudaki bir çocuk da kendi hayatını yaşıyor. Amerika'daki malikanede yaşayan çocuk da. Trump da ölecek, Kanuni Sultan Süleyman da öldü. Filistinde'ki savaşın ortasındaki çocuklarını koruyamayan anne de anne, Norveç'teki çocuğunu arabasıyla okula bırakan anne de anne. Afrika'daki yemek bulunca çılgınlar gibi mutlu olan genç de genç, esrar içtikten sonra acıkıp dondurmaya gömülen de genç. Doktor da gözleri ve elleri ile iş yapıyor, terzi de para kazanmak için gözlerini ve ellerini kullanıyor. Kemoterapi bölümündeki adamın da kalan ömrü sayılı, senin de kalan ömrün sayılı. Sen de zaman zaman ölmeyi hayal ettin, o da hayatından nefret etti. Sen de ayrılık acısı çektin, o da ağladı günlerce. Sen de benden adam olmaz dedin, o da hayatımı bir hiç uğruna heba ettim dedi. Sen de birini ne olursa olsun onun iyiliğini isteyecek kadar çok sevdin, o da sevgisi yüzünden yıllarca bekledi, hiçkimseye sana baktığı gibi bakamadı. Sen de çok sevdiğin insan tarafından hayal kırıklığına uğratıldın, o da yerlere göklere sığdıramadığı kişinin aslında kendi gözünde büyüttüğü biri olduğunu fark etme ağırlığıyla yüzleşti. Sen de çevrendeki herkesten üstün hissettin kendini, o da kibirlendi sebepsizce, büyük burnundan göremediği hayatının yanılsamasını izledi. Sen de defalarca kere aynı çukura düşmene rağmen bir kez daha şansını denedin, o da yanmayan… Devamını oku

İzmir garajında babamla vedalaştıktan sonra İstanbul Havalimanı'na ulaştım. Tek başıma veda ettim 24 yıllık hayatıma. Veda ederken bir daha geri dönmeyeceğimi bilmenin hüznü tüm benliğimi derinden sarmıştı. Bir yandan da bütün kalp kırıklıklarımı arkada bırakıp yeni bir hayata başlamanın heyecanı vardı içimde. Çünkü biliyorsunuz, ben bu dönem insanı değildim, hep kayboluyordum. Kendimi yeniden bulmanın umuduyla çıktım yola. Kulağımda Sezen Aksu şarkıları, 12 saatlik bir uçuş sonrasında havadan görünen Washington D.C.'nin kuşbakışı görünümüyle başladı Amerika serüveni. Nereye gideceğimi, nasıl gideceğimi, nasıl iletişim kuracağımı hiç bilmeyen bir şekilde, yeniden doğmuş bir bebeğin şaşkınlığıyla o geceyi havalimanında geçirmiştim. Sonrasında, WAT öğrencilerini almaya gelen bir firma Maryland eyaletinde çalışacağım otele götürdü beni. Ocean City'de 15 Türk'le aynı otelde çalışıyorduk. Bizim dışımızda Romanyalılar, Bulgarlar, Dominikliler, Ekvatorlular, Taylandlilar falan da vardı. İlk ayda New York'a günübirlik gezi için gitmiştik. Filmlerde dizilerde gördüğün Central Park'ın içinde yürüyüş yapıyorsun, kıtalar aşmışsın, gelmişsin Times Meydanı'nda görüntülü aileni arıyorsun, ortamı gösteriyorsun. İki duygu çatışmasını aynı anda yaşıyorsunuz o an; hem büyüleniyorsunuz, "Ben şu an New York Meydanı'ndayım, nasıl ya?" diye inanamıyorsunuz, hem de "Bu muymuş şimdi, e geldik de koca koca televizyonlardaki reklamları gördük de ne oldu?" diyorsunuz. Bu arada New York'u da hiç beğenmedim; metroları korkunç kötüydü, sokakları çok… Devamını oku

Babam, bu hayatta tanıdığım en vicdanlı en güzel karaktere sahip, en mükemmel şeyleri hak eden adam. Babamla bu yaşıma kadar çok birlikte zaman geçiremedik, o hep çalıştı, çok çalıştı, çok şey başarmak istedi, sınırlarını zorladı, bize ve kendine pek vakit ayıramadı. Gücümü, pes etmeyen, sınırlarımı dibine kadar zorlayan yanımı babamdan almışım. Sadece bu değil tabii ki, insanlara çok değer veren yanımı, herkesi kendim gibi sanmamı, merhametli tarafımı ve daha onlarca güzel özelliğimi babamdan aldım. Kızlar ilk babalarına aşık olurmuş. Babam benim için ilk aşkımdan öte arkadaşım, çocuğum, küstüğüm.. En önemlisi hayallerimin de başrol oyuncusu.Amerika'ya gideceğim için babamı İstanbul'a çağırdım 4 günlüğüne güzel bir gezi planı yaptım. O süreçte çalışmasını sekteye uğratmamak için gelmek istemeyip bana biraz zorluk çıkarsa da birlikte İzmir'den yola çıktık otobüs ile, en ön iki koltuğu almıştım, ara ara uyuyarak, ara ara yolu izleyerek hiç konuşmadan İstanbul'a vardık. Alibeyköy'de Zehra ile buluştuk, yurda gidip eşyalarımızı bıraktık. İlk gün planıma Zehra Furkan ve Cem de dahildi. Üçü de birbirinden pırıl pırıl iyi insanlar. Furkan'la daha mart ayında tanışmıştık ama bu kadar harika bir insan pek görmedim. Cem de senelerdir tanıdığım babamın da tanıdığı güzel kalpli yardımsever bir insan. Cem bizi aldı ve hep beraber Çengelköy'e kahvaltı yapmaya gittik.… Devamını oku

şş güzel kızım, sakinleş, gel başını okşayayım biraz. çok yoruldun, çok savaştın, çok istedin, elinden gelen her şeyi yaptın.. istediğin şeyler olsun diye bütün hücrelerini gerginliğin ortasında bıraktın. kendini harap ettin. otur ne olur biraz soluklan. belki biraz ağlamak iyi gelir güzel kızım. gel omzuma başını koy, sarılayım sana kocaman. ne çok yorulmuşsun sen güzelim. yanağını seversem iyileşir misin? nasıl da güçlü yüreğin var senin bütün savaşların ortasından galip çıkmayı başarmışsın. canım kızım, belki canım kızım diye sarılıp başını okşayan olmadı, belki cephede tek başına savaş verdin. ama her savaş seni daha güçlü yaptı. her şeye rağmen hiçbir şeyden vazgeçmedin, bak kalbin hâlâ her zamanki gibi heyecanla dolu. güzelim, canım, bir tanem, nasıl bu kadar güçlüsün, nasıl onca olumsuzluğa rağmen hiç kendinden ödün vermeden dimdik ayaktasın, bana biraz nasıl yaptığını anlat hadi. hadi herkese anlat, belki anlatırken gözyaşlarını tutamazsın, olsun, gel, ben gözyaşlarından öperim seni. sonra tekrar yanağını okşarım, sımsıcak avuçlarımın içinde can bulursun. güzelim, geceler boyu düşüncelerinin içinde o senaryodan diğer senaryoya koşmayı bıraksan mı artık. geceler dinlenmek içindir neden enerjini koşarak harcıyorsun güzel kızım. olacak olan hep olmadı mı zaten, hesaplama yapmayı bıraksan sanki eski huzurlu gecelerine tekrar sahip olabilirsin, istemez misin bunu. biliyorum sen çok seversin huzuru,… Devamını oku

Daha dün gibiydi, 2020 hakkında duygularımı paylaşmamın üzerinden koskoca 1 yıl geçmiş. Çok absürttür ki ben ilk defa yaşadığım güzel anılar yerine daha çok düştüğüm boşlukları anımsıyorum. Oysa 2021'e girerken her şeyin güzel olacağına inancım o kadar fazlaydı ki, yarattığım beklenti karşısında ezildim sanırım. Zaman tünelinden geriye baktığımda; yılın ilk çeyreğinde zamanımın çoğu salondaki büyük camlı odada deniz manzaramı izlediğim tek kişilik koltuğumda, küçük masamdaki bilgisayarımla geçti. Kayda değer yaptığım şeyler; ehliyet sınavını ilk seferde kazanmam, arkadaşlarımla Kapadokya'ya gitmek, tek başıma Mardin'e gitmek oldu. Aslında o sırada hayalim başka bir şehre gitmekti, belki gidebilseydim hayatım çok farklı bir yol ayrımına girecekti bunu ömrüm boyunca bilemeyeceğim. Bu bilinmezlik bir tek benim mi kalbimde yer edinecek onu da bilmiyorum.. Yılın ilk yarısında tek odak noktam yazın yurt dışına gidebilmekti. O aylarda zamanımın çoğunu geçirdiğim tek arkadaşım vardı. Kısa süre sonra keşke zamanımı harcamasaydım diyeceğim biri olacaktı ama sevgim ne olursa olsun baki kalacak bir zamanların en güzel dostuydu. Benim zaafım da buydu sanırım, geçmişte kalbimin bir parçasını verdiğim, güzel duygularımın sebebi olabilmiş insanlara karşı sevgim baki kalıyor, ne olursa olsun her daim güzel hatırlıyorum. Sonradan sevgime değmeyecek biri olduğunu anlasam dahi, ben sevmişim işte nasıl yok sayayım, nasıl silip atayım. Kolay mı… Devamını oku

Nefes aldığımız son yıllarda gün geçtikçe artan, fevkalade can sıkıcı olan bir olgu… Tahammülsüzlük. Malumunuz, evlenme yaşının son yıllarda bir hayli artmasıyla; 20'li yaşların sonuna kadar bir başına yaşamış, kurduğu düzene yıllarca bağlı kalmış, ideallerini her geçen gün daha sağlam temeller üzerine inşaa ederek gelişmiş bireyler, bambaşka yaşam tarzına sahip birinin oyuna dahil olmasıyla tek bildiği konfor alanından taviz vererek bambaşka bir maceraya adım atıyorlar. Peki maceraya dahil olan, üstelik asla bilmediğiniz tarzda oynayan yeni başrolle aynı oyunda müşterek hareket etmek, her daim kendi macerasında kavrulmuş bireyler üzerinde nasıl bir etki yaratıyor? Hayat oyununda duygularınıza hitap eden ve aklınıza uygun olan kişiyle rol aldığınızı düşünelim. Birlikte geçen anlarda onu daha yakından tanıdıkça (ki bir insanı en çok yolculukta ve aynı evde kalınca tanırsınız) heyecan katsayısı düşer ve neden yerini tahammülsüzlüğe bırakır?Hayatınızdaki insanın uykusundayken nefes alıp verişinden, çıkardığı seslerden bile rahatsız olabilir misiniz mesela? Ya da yalnız uyumaya alışkın bünyeniz böylesi bir durum karşısında dumura mı uğrayacaktır? Peki ya en önemlilerden olan kişisel bakımdan tutun da bir değer yargısı ifade etmeyen beslenme tarzına varana kadar birçok husus hayatınızı zamanla nasıl bir çıkmaza dönüştürür?Size göre yemek yaparken farklı bir yol izlenilmesi gerekir, bu yüzden ona karışmak zorunda hissedersiniz. Ona göre evde oturmak… Devamını oku

Ah sen 2020. Yıldız gibi kayıp geçtin ömrümüzden. Neler neler yaşattın şu dünyevilere. Şunu bilmelisin ki, her şeye rağmen ben seni çok sevdim. Sıkça şaşırdığım, bazen aksiyonlu, çokca hayal kırıklığı yaşadığım, bolca da hayallerimi gerçekleştirdiğim bir yıl oldun. Şubatta dersler başlamışken vangölü ekspresi yaptım, 24 saat yolculuk yapıp Bitlis'e vardım. Hayatımda hiç göremediğim kadar kar gördüm, defalarca kere zıplayıp kendimi kardan yataklara attım, adeta sevinçten çıldırıyordum. Çok güzel insanlar tanıdım. Müthiş bir deneyimdi. İyi ki gitmişim. Martta kariyer planlarım vardı, korona kapımızı tıklattı, okullar tatil oldu. Ben İzmir’e oradan da Bodrum'a geçtim.. Herkes korkuyla evlerinde beklerken ben Bodrum sokaklarını turluyordum. Bodrum'u görmeyi çok istiyordum ve o zaman fırsatını bulmuştum, bana kızmayınız... Korona biz insanlara, en azından büyük çerçeveyi görebilen bakış açısı gelişmiş insanlara çok şeyin kıymetini gösterdi. Bütün planların yerle bir olabileceğini, bir anda tüm hayatının komple değişebileceğini, yeryüzündeki tüm canlıların ne kadar aciz olduklarını, insanoğlunun doğaya ne kadar zarar verdiğini kafamıza vura vura gösterdi. Korona devam ederken yazın şehir içinde ve şehir dışında birçok yerde kamp yaptım. Daha önce hiç kamp yapmamış sevdiğim arkadaşlarımı kamplara götürüp, onların yüzündeki mutluluk ile huzuruma huzur kattım. Küçücük tüpümle menemenler, makarnalar yapıp; doğanın ihtişamıyla, yeşilin ve mavinin göz kamaştırıcılığı eşliğinde, sevdiğim insanlarla kamp… Devamını oku

Yaşadığımız yüzyıla inat aşkın varlığına inanan ve bunu yaşatmaya çalışan insanları gördükçe gözlerim dolar, hikayelerini dinledikçe adeta tüylerim diken diken olur. Hep yanlış dönem insanı olduğumu savunurum çünkü hassas kalpler; kin, gurur, bencilliğin hakim olduğu, maddesel zevkler için birlikte olunan şu hayatta, aldığı nefes göğüs kafesine batarak yaşar. Bir yanda sevgisiz ve mecburiyetten sürüp giden evlilikler varken öte tarafta ben bu yüzyıla dişimle kemiğimle meydan okuyacağım diyen, hâlâ kalbiyle yaşayan nadide insanlar mevcut. 70 yaşındaki Celal dedeyle Karaburun’da kamp yaparken tanıştım. Deniz kenarındaki çadırında 1 aydır tek başına kalıyordu. Tonton dünyalar tatlısı Celal dede, arkadaşım ve beni görünce hemencecik konuşmaya ve kendini anlatmaya başladı. Eşi bir sene önce vefat etmiş, evde canı çok sıkılıyormuş ve sürekli aklına eşi geliyormuş. Ne yapayım diye düşünürken çadır, şişme yatak ve küçük bir tüp almış kendine. Arabasına atlayıp Karaburun’a gelmiş ve ağacın gölgesine kuruluvermiş. Gelip giden kampçılarla muhabbet ederek geçiriyormuş çoğu vaktini. Eşiyle anılarını anlatırken gözleri dolup ağlayan, bütün zorluklara eşiyle birlikte göğüs germiş, hâlâ eşine sırılsıklam aşık ve sadakati sonsuza kadar sürecek bir beyefendi Celal dede. Angut kuşlarını bilirsiniz, “angut gibi bakma” sözü vardır. Çoğu insan bilmez angutların neden uzun uzun baktığını. Angut kuşunun en önemli özelliği eşine ölümüne sadık olmasıymış. Eşi öldükten… Devamını oku

Yumuşak bi tınıyla başlıyor şarkım. Güzel şeyler hissettireceğinin ilk sinyallerini veriyormuş gibi melodisi. Yakın zamanda keşfettiğim, sonrasında çıktığım ilk yolculuğumda geceden gün doğana kadar dinlemekten bıkmadığım, hayallere daldıran canımın içi şarkım. Bu şarkıyı neden bu kadar sevdim diye kendime sorarsam eğer; sözleri öylesine yüreğime dokunuyor, beni öylesine başka dünyalara götürüyor ki. Aşkın, o içimizi kıpraştıran, bizi dünyanın en üzgünü de en mutlusu da yapabilen o nirvana duygunun, büyüleyici anlatımına vuruldum herhalde. Anlamak için aşkı destansı yaşamak gerekiyor. Bu da çok az insana nasip oluyor zannımca. “Seni öpmeden ölürsem, şehrimin yağmurları adına kazınır, yine sana yazarım” diye başlıyor şarkıya. Seni öpmek öyle kutsal ki, ölürsem dahi içimde ukte kalır ve yağmurlarla sana değmeye çalışır hatta ötesine geçer, yağmurları sana kazıtırım, yine de sana ulaşırım diyor. Cümle o kadar derin ki, hissettirdiklerini kelimelerle ifade etmek de haliyle çok zor. “Seni öpmeden gidersem tutmaz ayaklarım, seni bulmalıyım, kalbine dokunmalıyım” Herkes gitmek zorunda kalmıştır ya da tamamen kendi isteğidir. Gitmek bazen en büyük çaresizlik, bazen de bilinmez maceralara tertemiz bir başlangıçtır.. Çaresiz hissettiğimde hep en çok sevdiğim insanın ismini sayıklarım. Yanımda olmasını, acımı sevgisiyle hafifletmesini arzularım. Gitmeden, o kopuş anında son kez dudaklarından aşkı tatmalıyım. Kalbinden sıcaklığını almalıyım. Çaresizliğin soğuğuna karşı savaşmak için güç… Devamını oku

Dünya değişiyor, sen değişiyorsun, fikirler değişiyor, hedefler değişiyor, hayalini kurduğun o masalda yanındaki insan değişiyor.. Bunca değişimin içinde, her şey bir anda tepetaklak olabilirken, bir gün kanser olduğunu öğrendiğinde veya henüz yirmi bir yaşındayken feci bir trafik kazasında gözlerini kaybettiğinde sana bahşedilen o güzelim hayat gözünün önünden geçecek. O ana dek neler yapmıştın, neleri erteleyip kendini bu kadar helak olmuş hissetmiştin. Hiç başına gelmeyecek mi sanmıştın, o örnek verdiğin kıyaslayıp şükür etmemiz gerektiğini söylediğin vaziyetlerin. Sen şu an yaşadığın her zerre duygu için sonsuzlarca şükür etmelisin. Allah sana inanılmaz hisler vermiş, adeta sihirliymişcesine önceden sezinliyorsun her şeyleri. Bütün duyguları doruklarda yaşayan bir kalp vermiş, mutlu olunca dünyanın en mutlusu, aşık olunca dünyanın en aşığı oluyorsun. Aşırı derecede merak vermiş, her şeyi bilmek ve öğrenmek istiyorsun. Dolu dizgin bir cesaret vermiş, korkmadan çekinmeden hayatın peşinden koşuyorsun… Evet kimi zaman kendine kızdın, böyle olmamalıydı dedin. Her şey dayanamayacağın bir noktaya geldiğinde elini eteğini çekmek istedin hayattan. Bir şeyler yapmak istedin beceremedin. Güvendin, vuruldun yine güvendin daha beter yaralandın. Düz yolda ayağın taşa takıldı bir de üstüne bileğini incittin, hem sırtında koca bir yük hem de bileğinin sancısıyla arşınlamaya çalıştın yolları. Şimdilik devam eden bir yol var, bu yolda kimler eşlik edecek sana?… Devamını oku

Bugün vizeden çıkmış, bir miktar üzgün bir şekilde markete gidiyordum ki, sinemaya mı gitsem acaba diyerek kendimi tek başıma dram filminde hayal ediverdim yine. Geçen sefer Müslüm filmini izlemiştim yine tek başıma vee duygu yoğunluğunun sekteye uğramayışı, kendimi filme daha çok kaptırıp, bütün dünyadan ve insanlardan iki saatliğine kopmak inanılmaz güzel gelmişti. Tek başına gidilen sinema büyüktür biriyle gidilen sinema. Tabii film bitince sevdiğin ve kafa yapının uyduğu insanları düşünüp “ya bu insan da bu filmi izlemeli, ana duygusunu hücrelerinde hissetmeli, filmden bir ders çıkarmalı, keşke birlikte gelme fırsatımız olsaydı” diyerek aklımdan geçirdiğim olmuyor değil. Ah bu güzel olan her şeyi sevdiklerimle paylaşma iç güdüm… Çağan Irmak’ın Bizi Hatırla filmi, İzmir’in Eski Foça’sından başlayıp İstanbul’a uzanan bir yolculuk. Eski Foça’yı filmin ta en başında gösterilen ufacık bir ara sokağından tanıyıp “ya burası Foça olabilir mi” dedikten sonra meşhur marinasını gördüm ve gurbet ellerde canım Foça’mla hasret gidermek istercesine, heyecanla izlemeye başladım filmi. Kariyeri için İstanbul’a gitmek isteyen genç, babasıyla konuşuyor Foça denizine karşı. Babası hayattaki tek varlığını dizinin dibinden ayırmak istemiyor. Gitme İstanbul bu, insanın feleğini şaşırtır, kaybolursun diyor. Genç, ne olursa olsun hayallerinin peşinden gitmek istediğini söylüyor. Babası destek oluyor, ilerde keşke gitseydim dememesi için bencilliğini bırakıp oğlunun arkasında… Devamını oku

Çok sıkıldım; insanların anlattıkları gibi olmamasından, ne istediklerini bilmemelerinden, nankör olmalarından, sözlerinde durmamalarından, en çok menfaatlerini düşünmelerinden, empati yapmamalarından, karşı tarafı dinlemeye çalışmadan kendilerini anlatmalarından, istedikleri olmayınca çirkinleşmelerinden…. Kendime yeni bir sayfa açtığımdan beri, onlarca kadın onlarca erkekle oturup sohbet etme, yakından tanıma fırsatım oldu. Ama farklı insanları tanıdıkça yalnız olma isteğim devasa boyutta artış gösterdi. İyiliğine, inandığım, bir şeyler paylaşmaktan keyif aldığım insanlar da çok oldu evet ama ben bu noktada bardağın boş tarafını eleştiriyorum zaten. Yaklaşık üç aylık süreçte o kadar çok şey öğrendim ki hayata dair. Çok fazla şeyi sorgulama fırsatım oldu, birbirinden değerli insanların konuşmalarını dinledim, bir yakadan bir yakaya hiç bilmediğim yerlere gittim, bir sabah kalktığımda yurdu su bastı, birdenbire odamdaki parkeler yüzmeye başladı, serumluk oldum tek başıma sürüne sürüne hastaneye gittim, tahammül etmek istemediğim insanlara sabır göstermek zorunda kaldım, kısa süredir tanıdığım birilerine güvendim… Her olayda, her duygu durumumda bir tecrübe edindim, bakış açımı değiştirdim.. Aklınıza gelebilecek her türlü şeyi yalnız yapıyorum. Bol bol düşünüyorum. Eksikliklerimi tamamlamaya çalışıyorum. Konfor alanımdan çıkıp yapmaktan korktuğum şeylerin peşine düşüyorum. Hemen hemen her gün yeni bir yer görüp, yeni bir cümle duyup, yeni bir insanla tanışıyorum. Bunların hepsi çok güzel şeyler evet ama her şeye yetişmeye çalışırken yıprattım… Devamını oku

Hayatımıza birdenbire giren, kısacık duran sonra da çıkan, yollarınızın ayrıldığı insanlar oluyor. Ben; çocuk, yaşlı, bir yetim, bir işci, teyze, amca… Sıfatların önemi olmaksızın, yalnızca kalbinin iyiliğine inandığım o piyangodan çıkmış misafirimize, baktığı pencereden farklı bakış açıları kazandırmak, acısını dindirmek için öneriler sunmak, yahut çıkmaz sandığı durumu basit birer tümsek olduğuna ikna ederek, elimdeki, zihnimdeki en ufak birikimi paylaşarak mutlu edebilmek için çabalayan insanlardanım. Çünkü fikrimce; bir insan kazanmak, hayatında iz bırakabilmek, ona yapayalnız olmadığını ve kendi değerinin farkına varması için yardımda bulunmak en büyük erdemlerden ve benim için doruklardaki mutluluklardan… Peki sonucunda ne mi görüyorum. Araya uzun zaman girse bile beni unutmayan, bana vefa duyan, arayıp soran, çağırdığımda koşarak gelecek kalbi pamuk gibi insanlarla doluveriyor çevrem. İşte ben buna binlerce şükür ediyorum. Devamını oku

Hayatımda olan her şeye; biraz olsun heyecanlandıysam, biraz olsun istediysem, biraz olsun iz bıraktıysa, deli gibi kıymet veriyorum. Erken büyümenin faydaları olsa gerek. Hani yaşlılar bozulan bir şey olursa tamir eder, yırtılan yere yama yapar, atmaz onarmaya çalışırlar. Ben de o hesap. Ruhum asla kabul etmiyor kolay vazgeçmeyi, çöpe atmayı. Çünkü; seninle birlikte eskimiş o şeyde anıların var, emeklerin var, gözyaşın var. Nasıl atabilirsin, nasıl satabilirsin. O senden bir parçayken. Devamını oku

Hemen evimizin önünde koskocaman düz bir yol var. Seneler seneler önce küçüğünden büyüğüne herkes; akşam olunca, güneş yerini gölgelere bırakınca o düz yola dökülürdü. Kadınlar bir baştan bir başa kaldırımlara sıralanır sohbet ederlerdi. Çocukların kimisi dört tekerlekli kimisi iki tekerlekli bisikletlerini sürerlerdi. Tekerlerinde süslü led ışıkları, direksiyonda rengarenk bantları ve değişik sesli kornaları vardı. Korna seslerini duyunca camın önüne çıkardım. Kedinin ciğere baktığı gibi bisikletlilerin turlamasını izlerdim. Bir bisikletim olsun çok istiyordum. Ama bir türlü bizimkilere bisiklet aldıramamıştım. Birkaç senem sadece izlemekle geçti. Kimi günler bir turluk ödünç alıyordum dört tekerleklilerden. O günlerde yastığa başımı koyduğumda, bir turu yüz tur yapar da öyle uykuya dalardım. Artık büyük gün gelmişti bana da bir bisiklet alınacaktı. Babamla bisikletçiye gittik. Boyumdan biraz büyükçe bir dağ bisikleti aldık. Merdivenin üstüne çıkıp da oturabiliyordum ancak. Tabii sürmeyi de bilmiyordum. O meşhur ‘düz yol’ boyunca düşe kalka ilerlemeye çalışırdım. Günler günleri kovaladıktan sonra artık kendi başıma bisiklet sürebiliyordum. Kısa sürede mahallenin en iyi bisiklet sürücüsü olmuştum. Ellerimi bile bırakabiliyordum. Ben yaşıtlarıma göre hep geriden gelmek zorunda bırakıldım. Dört tekerlekli bisikletim hiç olmadı. Ama bisiklet sevdamdan da hiç vazgeçmedim. Hep bekledim, bir gün gelecek, her pedela basışımda rüzgar saçlarımı uçuş uçuş yapacak, bu sefer değişik sesli kornalar… Devamını oku